Śmigus - dyngus, czyli lany poniedziałek. Tradycja powoli zamiera, ale zobaczcie, jak to kiedyś bywało ZDJĘCIA

Poniedziałek wielkanocny, zwany też lanym poniedziałkiem to drugi dzień świąt. W polskiej tradycji polewa się tego dnia dla żartów wodą inne osoby. Jest to nawiązanie do dawnych praktyk pogańskich, łączących się z symbolicznym budzeniem przyrody do życia i co roku odnawialnej zdolności ziemi do rodzenia.
Obecnie tradycja lanego poniedziałku odchodzi do lamusa. A jeszcze przed kilkoma laty polewanie wodą przechodniów z wiader lub tzw. dyngusówek był dosyć powszechne.
Przed laty dyngus był szczególnie obchodzony na wsiach. Można było spotkać "Dyngusiarzy" .

„Dyngusiarze” to byli odświętnie ubrani mężczyźni ( kawalerowie), którzy chodzili z wózkiem dyngusowym, na którym takim najważniejszym elementem był sztuczny kogut. Mężczyźni obchodzili dwory i domy śpiewając z towarzyszeniem skrzypiec lub wioskowej kapeli i śpiewali "Chrystus z zmartwych wstaje". Dyngusiarze dostawali od gospodarzy w darze jajka, placek, kiełbasę, rzadziej pieniądze, niekiedy też częstowani byli wódką. Za otrzymane dary dziękowali, śpiewając podobną pieśń jak dziewczęta chodzące z gaikiem. Trzeba zaznaczyć, że dary były jakby ofiarą – zapowiedzią przyszłych plonów, dlatego zwyczajowo ich nie żałowano. Zwyczaj ten związany był oczywiście z oblewaniem wodą. Dyngusiarze zaopatrzeni w drewniane sikawki polewali gospodarzy wodą, życząc im przy tym dobrego urodzaju, ale głównie polewali dziewczęta mieszkające w zagrodzie – te nie pozostawały im dłużne, więc woda lała się obficie. Jako że dyngusiarzami byli młodzi nieżonaci mężczyźni, odwiedzali przede wszystkim gospodarstwa, gdzie mieszkały panny. Tam też obchody dyngusowe kończyły się zabawą.